ГЛАС 1 Воскресная Утреня Песнь 6

ᾨδὴ Ϛ´. Ὁ Εἱρμός.

Ἐκύκλωσεν ἡμᾶς ἐσχάτη ἄβυσσος· οὐκ ἔστιν ὁ ῥυόμενος· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. Σῶσον τὸν λαόν σου ὁ Θεὸς ἡμῶν· σὺ γὰρ ἰσχὺς τῶν ἀσθενούντων, καὶ ἐπανόρθωσις.

І҆рмо́съ: Ѡ҆бы́де на́съ послѣ́днѧѧ бе́здна, нѣ́сть и҆збавлѧ́ѧй, вмѣни́хомсѧ ꙗ҆́кѡ ѻ҆́вцы заколе́нїѧ, сп҃сѝ лю́ди твоѧ̑, бж҃е на́шъ: ты́ бо крѣ́пость немощствꙋ́ющихъ и҆ и҆справле́нїе.

Ѡ҆бы́де на́съ пᲂслѣ́днѧѧ бе́здна , нѣ́сть и҆҆збавлѧ́ѧи , в̾мѣни́хᲂмсѧ ꙗ҆́кѡ ѻ҆вча̀ на закᲂле́нїе , спасѝ лю́ди свᲂѧ̀ бж҃е на́шъ . ты́ бо крѣ́пᲂсть немᲂщны́мъ и҆҆ и҆҆справле́нїе .

Объяла нас последняя бездна, нет избавляющего, мы стали как овцы на заклании! Спаси народ Твой, Боже наш, ибо Ты крепость и исправление немощных.

Τῷ πταίσματι τοῦ πρωτοπλάστου Κύριε, δεινῶς ἐτραυματίσθημεν· τῷ δὲ μώλωπι ἰάθημεν τῷ σῷ, ᾧ ὑπὲρ ἡμῶν ἐτραυματίσθης Χριστέ· σὺ γὰρ ἰσχὺς τῶν ἀσθενούντων, καὶ ἐπανόρθωσις.

Равноста́тнꙋю си́лꙋ ꙗ҆́кѡ и҆мꙋ́щи, трⷪ҇це пресꙋ́щественнаѧ, въ то́ждествѣ хотѣ́нїѧ, є҆ди́ница є҆сѝ проста̀ и҆ нераздѣ́льна: ты̀ ᲂу҆́бѡ на́съ си́лою твое́ю соблюдѝ. [Два́жды.]

Равнᲂстᲂѧ́тельнꙋю си́лꙋ ꙗ҆́кѡ и҆мꙋ́щи , трⷪ҇це пресꙋ́щнаѧ , в̾ то́й же во́ли хᲂтѣ́нїѧ , є҆ди́ница є҆сѝ прᲂста̀ и҆ нераздѣ́льна , ты̀ ᲂу҆́бѡ на́съ си́лᲂю свᲂе́ю сᲂблюдѝ .

Согрешением первозданного [Адама] мы страшно уязвлены, Господи, исцелились же Твоею раной, которой за нас Ты уязвился, Христе, ибо Ты крепость и исправление немощных.

Ἀνήγαγες ἡμᾶς ἐξ ᾅδου Κύριε, τὸ κῆτος χειρωσάμενος, τὸ παμφάγον Παντοδύναμε, τῷ σῷ κράτει καθελὼν αὐτοῦ τὴν δύναμιν· σὺ γὰρ ζωὴ καὶ φῶς ὑπάρχεις, καὶ ἡ ἀνάστασις.

Θεοτοκίον.

Εὐφραίνονται ἐν σοί, Παρθένε ἄχραντε, τοῦ γένους οἱ Προπάτορες, τὴν Ἐδὲμ ἀπολαβόντες διὰ σοῦ, ἣν ἐκ παραβάσεως ἀπώλεσαν· σὺ γὰρ ἁγνή, καὶ πρὸ τοῦ τόκου καὶ μετὰ γέννησιν.

Κανὼν Σταυροαναστάσιμος.

Ὁ Εἱρμός.

Σπλάγχνων Ἰωνᾶν, ἔμβρυον ἀπήμεσεν, ἐνάλιος θήρ, οἷον ἐδέξατο, τῇ Παρθένῳ δέ, ἐνοικήσας ὁ Λόγος καὶ σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας ἀδιάφθορον, ἧς γάρ, οὐχ ὑπέστη ῥεύσεως, τὴν τεκοῦσαν, κατέσχεν ἀπήμαντον.

Νοῦς ὢν ἀπαθής, καὶ ἄϋλος μίγνυται, Χριστὸς ὁ Θεός, τῷ ἀνθρωπίνῳ νοΐ, μεσιτεύοντι, θείᾳ φύσει σαρκός τε παχύτητι, καὶ ὅλῳ μοι, ἀτρέπτως ὅλος ἥνωται, ἵνα σωτηρίαν ὅλῳ μοι, τῷ πεσόντι ὀρέξῃ σταυρούμενος.

Πίπτει πτερνισθείς, Ἀδὰμ καὶ συντρίβεται, ἐλπίδι ψευσθεὶς πάλαι θεώσεως· ἀλλ᾿ ἀνίσταται, τῇ ἑνώσει τοῦ Λόγου θεούμενος, καὶ πάθει τὴν ἀπάθειαν κομίζεται, θρόνῳ ὡς Υἱὸς δοξάζεται, συνεδρεύων Πατρὶ τε, καὶ Πνεύματι.

Θεοτοκίον.

Κόλπων οὐκ ἐκστάς, ἀνάρχου Γεννήτορος, ἐν κόλποις ἁγνῆς Κόρης αὐλίζεται, καὶ καθίσταται, ὁ ἀμήτωρ ἀπάτωρ σαρκούμενος, ὁ τῆς δικαιοσύνης βασιλεύων Θεός, τούτου ἀγενεαλόγητος, ἡ φρικτὴ γενεὰ καὶ ἀπόῤῥητος.

Κανὼν τῆς Θεοτόκου.

Ὁ Εἱρμός.

Ἐκύκλωσεν ἡμᾶς ἐσχάτη ἄβυσσος, οὐκ ἐστὶν ὁ ῥυόμενος, ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. Σῶσον τὸν λαόν σου ὁ Θεὸς ἡμῶν· σὺ γὰρ ἰσχὺς τῶν ἀσθενούντων, καὶ ἐπανόρθωσις.

Παρίστανται δουλοπρεπῶς τῷ τόκῳ σου, αἱ τάξεις αἱ οὐράνιαι, ἐκπληττόμεναι ἀξίως τὸ τῆς σῆς ἀσπόρου λοχείας Ἀειπάρθενε· σὺ γὰρ ἁγνὴ καὶ πρὸ τοῦ τόκου καὶ μετὰ γέννησιν.

Σεσάρκωται ὁ πρὶν ὑπάρχων ἄσαρκος, ὁ Λόγος ἐκ σοῦ Πάναγνε, ὁ τὰ σύμπαντα βουλήματι ποιῶν, ὁ τῶν ἀσωμάτων τὰ στρατεύματα, παραγαγὼν ἐκ τοῦ μὴ ὃντος, ὡς παντοδύναμος.

Νενέκρωται ἐχθρὸς τῷ ζωηφόρῳ σου, Καρπῷ θεοχαρίτωτε, καὶ πεπάτηται ὁ ᾅδης προφανῶς, καὶ οἱ ἐν δεσμοῖς ἠλευθερώθημεν· διὸ βοῶ· Τὰ πάθη λῦσον, τὰ τῆς καρδίας μου.